Benim umutlarım var sonsuzluğa açılan.
Vazgeçmem ki hiç birinden.
Düştükçe kanamasından korkmadığım yaralarım var.
Sarıp sarmalarım ki her birini ben.
Umutlarımı yaralarımla aynı heybeye koyarım hep.
Açıldıkça yaralar, kurudukça kabukları bilirim ki daha da güçlenirim ben.
Ve gülümserim..
Artar hep o umutlar, yeşerir bahçelerimde.
Alır götürür beni sonsuzluğuma.
Yerimde sayamam ki ben.
Betül Uzun 